نَره‌اُستُخوان یا باکولوم:
نَره‌اُستُخوان یا باکولوم (Baculum)، استخوانی است که در آلت نری بسیاری از پستانداران جفت‌دار یافت می‌شود. برخلاف سایر نخستیان از جمله گوریل و شامپانزه، آلت مردی انسان فاقد این استخوان است. این استخوان در بالای پیشاب‌راه نر جای داشته و با فراهم کردن سختی لازم در هنگام دخول جنسی به تولید تولید مثل جنسی کمک می‌کند. هم‌ساخت این استخوان در پستانداران ماده، استخوانی در کلیتوریس (فنج) است که فنج‌استخوان (بابلوم) نامیده می‌شود. فنج‌استخوان در انسان وجود ندارد.
واژه baculum (باکولوم) در زبان لاتین به معنای عصا یا چوب بلند است که خود از واژه یونانی βάκλον (باکلون) به معنای عصا، ریشه گرفته‌است.
کارکرد:
کارکرد نره‌استخوان در آمیزش جنسی است. شکل و اندازه آن بسته به نوع گونه فرق می‌کند. فرگشت آن ممکن است حاصل انتخاب جنسی باشد. ویژگی‌های ظاهری آن گاهی برای تمایز دادن گونه‌های مشابه از همدیگر استفاده می‌شود. وجود یک استخوان در آلت نری به جانور نر اجازه می‌دهد تا مدت زیادی با جانور ماده جفت‌گیری کند. این موضوع می‌تواند در برخی از راهبردهای جفت‌گیری، یک برتری آشکار محسوب شود. درازای نره‌استخوان ممکن است در برخی گونه‌ها به مدت زمان جفت‌گیری بستگی داشته‌باشد. در گوشت‌خواران و نخستیان، به نظر می‌رسد که طول نره‌استخوان از انتخاب جنسی پساجفت‌گیری اثر گرفته‌باشد. در برخی گونه‌های خفاش، نره‌استخوان همچنین می‌تواند از پیشاب‌راه حفاظت کند تا تحت فشار قرار نگیرد.
استخوان باکولوم؛ حذفی در امتداد تاریخ
بسیاری از پستانداران گوشت‌خوار و پریمات‌ها دارای استخوان باکولوم هستند؛ در صورتی که این استخوان طی میلیون‌ها سال در انسان تحلیل رفته و حذف شده است. دانشمندان به تازگی علت عدم وجود استخوان باکولوم (Baculum، استخوانی در امتداد آلت تناسلی نر در پستانداران) در انسان را کشف نموده‌اند؛ استخوانی که در شامپانزه، خرس و بسیاری دیگر […]
بسیاری از پستانداران گوشت‌خوار و پریمات‌ها دارای استخوان باکولوم هستند؛ در صورتی که این استخوان طی میلیون‌ها سال در انسان تحلیل رفته و حذف شده است.
دانشمندان به تازگی علت عدم وجود استخوان باکولوم (Baculum، استخوانی در امتداد آلت تناسلی نر در پستانداران) در انسان را کشف نموده‌اند؛ استخوانی که در شامپانزه، خرس و بسیاری دیگر از پستانداران وجود دارد.
بر اساس مطالعۀ جدید کالج دانشگاهی لندن (University College London)، باکولوم برای اولین بار در بازۀ زمانی ۱۴۵ تا ۹۵ میلیون سال قبل در پستانداران تکامل یافته است. ماتیلدا بریندل (Matilda Brindle)، محقق ارشد مطالعه، یکی از دلایل عدم وجود این استخوان در انسان را “عدم وجود رابطۀ جنسی درازمدت” بیان می‌کند:
نیای مشترک پستانداران گوشت‌خوار (Carnivores) و پریمات‌ها (Primates) در اسکلت خود استخوان باکولوم داشته است. انسان البته موجود عجیبی است؛ چرا که ما یکی از معدود گونه‌های پریماتی هستیم که فاقد این استخوان می‌باشیم. پریمات‌هایی که در آن‌ها ارتباط جنسی و یا دخول آلت تناسلی (Intromission) بیشتر از ۳ دقیقه به درازا می‌انجامد، دارای استخوان آلت تناسلی طویل‌تری هستند؛ این در حالی است که این مقدار برای انسان برابر با ۲ دقیقه است که ممکن است باورش سخت باشد. در مقابل، آی‌آی (Aye-Aye نوعی لمور شب‌زی) مدت زمانی بالغ بر یک ساعت را صرف جفت‌گیری می‌کند و از همین رو باکولوم بسیار طویلی دارد. باکولوم طویل در گونه‌های دارای جفت‌گیری فصلی و سیستم چندهمسری (Polygamous Mating) نیز مشاهده می‌شود؛ خصوصیاتی که انسان عموماً فاقد آن است. در سیستم چندهمسری از نوع Polygamous جنس نر با چندین ماده ارتباط جنسی برقرار می‌کند، مانند شامپانزه‌ها. درست است که سیستم چندهمسری در انسان نیز وجود دارد اما به حدی رایج نیست که نیاز به باکولوم به یک الزام تبدیل شود.
از دیگر دلایل عدم حضور باکولوم در انسان، جفت‌گیری غیرفصلی انسان است که در سرتاسر سال صورت می‌گیرد و رقابت کم‌تری نیز در آن وجود دارد. فرآیند جفت‌گیری در شامپانزه‌ها هر بار در حدود ۷ ثانیه طول می‌کشد؛ این نشان می‌دهد که استرس تکاملی در کَپی‌ها (Apes) منجر به کاهش طول این استخوان در طول زمان شده است.
استخوان باکولوم (آلت تناسلی) در چه حیواناتی وجود دارد؟
استخوان باکولوم در نخستی ها، جوندگان، خرس ها، سگ سانان، سمورها،کفتارها و … وجود دارد. شکل و اندازه آن در گونه‌های مختلف متفاوت هست.
باکولوم سگ:
استخوان آلت تناسلی در سگ به شکل زیر است.
